Spreekuur

Spreekuur.

Vlak voor de vakantie ben ik voor het eerst sinds jaren weer eens naar de huisarts gegaan. Er zit een stukje bot los in het kapsel van mijn rechter knie. Afgelopen hockeyseizoen heb ik een enorme klap met een stick tegen mijn knie gekregen. Deze onbenullige actie van een tegenstander uit Beuningen leverde mij een open wond op en, zo bleek pas na een paar maanden later, een stukje losgeslagen bot. Soms heb ik hier last van en levert het een zeurend pijnlijk gevoel op. Het kan er ook toe leiden dat mijn knie opeens op slot schiet. Dat ding moet er dus uit! Ik wilde een doorverwijzing naar het ziekenhuis voor een foto en het advies van een botten specialist.

Zo'n arts heeft 10 minuten tijd voor je. Hij werkt in die tien minuten een soort ritueel af. Begroeting, social talk van twee zinnen, analyse mondeling, analyse op de behandeltafel, conclusie, administratie en een recept op papier mee naar huis. Hij hoeft ook niet op de klok te kijken, want hij weet precies wanneer de tien minuten voorbij zijn. Hij blijft vriendelijk, maar professioneel. Zo werkt hij 6 patiënten per uur af. Je voelt je geen nummer, maar je bent het wel.

Zo gaat dat bij de gorilla's ook. 

Je mag even bij ze op bezoek. Ze blijven vriendelijk maar vooral 'professioneel'. Ze doen wat ze gewoon zijn te doen als dat groepje 'homo sapiens' weer eens langs komt. Niet tien minuten, maar in hun geval precies 1 uur. 

De regel is dat er maximaal 8 mensen per dag voor precies 1 uur bij een familie berggorilla's op 'spreekuur' mag. 

Zo werden Miriam en ik toegevoegd aan 5 jonge studenten, veterinaire wetenschappers uit Amerika die een project deden in Uganda en nu een paar dagen vrij hadden om iets van het land te zien. Dan moet je natuurlijk naar de gorilla's!! 

Dat deden ze dus ook. Samen met ons. Vier meiden en een jongen van begin twintig.

Om half negen vertrokken we vanuit een basiskamp waar we alle do's en vooral dont's uitgelegd kregen over het contact met de grote apen. Onze gids legde het in steenkolen engels aan ons uit. 'Don't look them in the eyes, no flashlights when you take picture, never run, never stand between a mother and a baby gorilla and always keep a safe distance of at least seven meters!' Verder introduceerde hij een tweede gids die een zwaar geweer bij zich droeg. Deze zou achter de groep aanlopen en in actie komen als er gevaar zou dreigen. Vooral Olifanten en Buffels waren erg gevaarlijk, zei hij, en die zouden we ook tegen kunnen komen. We waren gewaarschuwd!

We gingen op pad. De meiden uit de groep kletsten en lachten luid. Ze vonden het toch wel spannend. Na twintig minuten was onze gids het zat en zei dat ze stil moesten zijn want dat we anders alle dieren weg zouden jagen. Gelukkig begrepen onze veterinaire studenten dit ook wel. Dus werd er iets minder hard gesproken en gelachen.

Na drie kwartier een smal pad gevolgd te hebben door de jungle zei de gids dat de gorilla's gelokaliseerd waren en dat we van het pad af moesten en ons een eigen weg door de struiken en het gras moesten banen.

Een groep andere Ugandese gidsen gaat al vroeg op pad om de groep te zoeken. Via de walkie-talkie informeren ze elkaar en geven de juiste locatie door zodra de groep gevonden is. 

Al na een klein uur stonden we oog in oog (oh nee, dat mag dus juist niet!), met een zilverrug van twee meter hoog en een meter breed en een meter 'diep'! 

Hij bleef kalm zitten en observeerde ons heel kort waarna hij een grote struik in dook om een grote tros bessen of zo iets met veel geweld en gekraak los te schudden van de takken. Een van de meisjes kwam er bijna onder en rende weg. Het deerde de gorilla niet.

Al snel zagen we ook de andere gorilla's die rustig zaten te eten in een nabij gelegen boom. De grote zilverrug zat inmiddels op de grond naast de struik en keurde ons geen blik waardig. Hij was aan het eten. De studenten verdrongen zich om foto's te maken en al snel stond de hele groep met de rug naar de enorme gorilla om een zogenaamde moderne Selfie te maken. De meiden en heer met hun snuit prominent in de lens turend met op een paar meter daarachter de grote mensaap.

Uiteindelijk hebben we twee grote zilverruggen, een kleintje en een moeder gevolgd.

Op een gegeven moment ging een zilverrug op de knieën zitten en legde zijn kin op zijn handen. Als De Denker van Rodin. Vervolgens keek hij ons aan met een soort meewarige blik. Zo van; ik wordt soms wel een beetje moe van jullie mensen, maar ja, zo gaat dat nu eenmaal in de praktijk van een berggorilla. Ik keek het mannetje recht in de ogen aan. We hadden even een blik van verstandhouding zo leek het. We hadden beiden begrip voor de situatie, zou je kunnen zeggen. 

De groep gorilla's verplaatsten zich langzaam en wij volgden. Het was hun terrein en wij waren op bezoek. Op een gegeven moment zaten ze in een boom en stonden de meiden en ik aan weerszijden van het pad dat de apen volgden. Een voor een kwamen ze uit de boom. Eerst moeder. Die liep tussen ons door op minder dan een halve meter van ons vandaan. Heel kort raakte ze zelfs een van de studentes aan. 

Daarna kwam de kleine aap. Ook zij moest door ons groepje heen om bij haar moeder te komen. Maar zonder enig gedoe liep ze langs ons heen. Haar moeder stond geduldig te wachten en keek naar haar om. 

En kort daarop kwam ook de tweede zilverrug langs ons heen. Rustig en heel 'professioneel'. Zo ga je nu eenmaal met mensen om.

De andere grote gorilla was languit in het gras gaan liggen. Hij krabde zijn buik en kruis, ritste wat jonge bladeren van een tak af en peuzelde die lekker op. Terwijl hij dat deed keek hij ontspannen naar het tafereel dat zich bij de boom afspeelde waarbij mens en aap ontspannen met elkaar om gingen. 

Zo verliep onze 'close encounter' met de mensapen soepel, maar ongemerkt ook heel snel. De 60 minuten waren zo om. Ik voelde dat ik het echt moeilijk vond om nu al 'gedag' te moeten zeggen. 

Onze gids gaf in zijn beste engels aan; 'We have to go. The monkeys know the one hour has finisched.'! 

Het spreekuur was voorbij.

De gorilla's accepteren dat een groepje mensen een keer per dag een uurtje langs komt om te kijken, te fotograferen, te bewonderen en angstig weg te springen als ze een onverwachte beweging maken, maar bij een uurtje moet het dan ook wel blijven.

Ze vinden het zelf geloof ik ook wel interessant. En zolang die mensen niet echt gek of vervelend doen, dan...., ach....... 

Het lijkt bijna een soort stilzwijgende afspraak van mens tot aap.

In minder dan drie uur waren we weer terug op het basiskamp waar we gestart waren.

Aan het eind kregen we allemaal een certificaat mee als papieren bewijs dat we de berggorilla's hadden bezocht.