Safe haven

Safe-haven 

In het noorden van Uganda zie je steeds meer gezinnen in simpele lemen rietgedekte huisjes wonen. Kinderen in vuile oude t-shirtjes of soms helemaal naakt. Dit is het Africa van Novib en Unicef. Twee, drie huisjes bij elkaar. Geen deur maar een kleed als ingang. Op de harde kleigrond tussen de huisjes een klein vuurtje in een van klei opgetrokken kookblokje. Een lijntje met wasgoed en een gele jerrycan voor het water. That's it.

Wij komen net uit Murchison falls national park. Daar tref je een aantal prachtige Lodges aan, die zelfs voor ons veel te duur zijn. We hebben even gezocht naar een goede overnachtingsmogelijkheid in het park. Bij een Lodge vroegen ze 150,- dollar per persoon per nacht! Maar dan wel met ontbijt! Haha.

Uiteindelijk kwamen we terecht in Red Chili pepper guesthouse. Daar konden we in een tent slapen voor 35,- dollar per nacht.  Een koopje! Maar we voelden er ons geheel op ons gemak. Er was een prachtig restaurant bij. Een grote ronde rietgedekte open ruimte die uitkeek over het park en de Nijl. Gezellige zitjes met banken om lui op te hangen en houten tafels en stoelen voor groepjes gasten. Schoon en aangeveegd. Het was er gezellig druk. Lekker eten en Nile beer. Je kon alleen bestellen aan de bar en dan moest je je naam opgeven. Wij als familie Lokhorst hadden natuurlijk een veel te moeilijk uit te spreken achternaam. Als onze bestelling klaar was werd er 'Lokus?' over het terras geschreeuwd.

Het restaurant werd gevuld met groepjes toeristen waarbij in de meeste gevallen een zwarte reisgids, tevens chauffeur, aanschoof. De blanke toerist is opvallend dik en behangen met allerlei spullen zoals tasjes, camera's, I-phones, moneybags en vele andere zaken. De zwarte reisgids heeft letterlijk niets om het lijf. Maar, het moet gezegd, ook zij blijken soms al een buikje te hebben. De gidsen hebben het goed; ze eten drie keer per dag met hun reisgezelschap mee, waarvan bij de lunch en het avondeten een goede warme maaltijd is! Daarnaast krijgen ze natuurlijk regelmatig een biertje aangeboden door de gasten. Wij voelden ons er direct thuis.

In de nationale parken vind je dus vrijwel alleen de blanke toeristen en de zwarte reisleiders. Het zijn eigenlijk geen Nationale parken maar 'Internationale' parken.

De entree van de parken is enorm hoog; in Murchison falls bijvoorbeeld betaalden we 2 x 80,- dollar voor 2 x 24 uur verblijf in het park met zijn tweeën . Daarbij komt dan nog het verblijf en het eten. En wij hebben dan nog onze eigen auto; dus 'gratis' game-drive.

Het is dus een exclusief gebeid van vele hectaren land waar geen 'gewone' ugandees te vinden is. Een soort safe- haven. De toeristen kunnen er 'op zichzelf' zijn. Worden voorzien van accomodaties die voldoen aan de westerse standaarden en ze treffen elkaar bij een goede hap eten.

Er zijn veel 'nationale' parken in Uganda. Vele vierkante kilometers grondgebied dat niet bewoond wordt door Ugandesen. Het zijn de veilige enclaves voor de toerist. De armoede, het vuil en de drukte zijn ver weg. 

Maar de Ugandese autoriteiten moeten wel gedacht hebben; 'We vragen daarvoor wel een flinke mep geld.. die rijke stinkerts. We pakken ze terug, die blanken'!

Maar wij voelden er ons dus geheel op ons gemak, zoals gezegd. Een safe-haven voor de toerist.

En het is er prachtig! Vooral aan de noordkant van de Nijl in Murchison falls stikt het van de beesten; zoals antilopen, impala's, bokken, giraffen, buffels, honderden hippo's, olifanten, leeuwen (die we helaas gemist hebben), zwijnen en honderden vogels. We hebben ze (dus bijna) allemaal gezien en er geweldig van genoten. En zo vlakbij! Soms sta je oog in oog met een enorme mannetjes olifant op minder dan 10 meter van de auto! (Don't get out of the car!)

Maar.... er ontbreekt 1 grote jongen; de neushoorn!

In de jaren 70, onder het schrikbewind van Idi Amin, zijn alle neushoorns door de mens uitgeroeid in Uganda. Van de vermalen neus zou je enorm potent moeten worden aldus een oude Chinese (weer die verdomde Chinezen!) wijsheid. Dus dacht Idi; daar zit geld in! 

Sinds 2004 is er nu een gebied van 70 vierkante kilometer ten zuiden van Murchison falls park aangelegd speciaal voor een fokprogramma om de neushoorn weer in Uganda te introduceren. Een safe-haven voor de rhino's. Om ze te beschermen tegen de stropers. Inmiddels zijn er ruim 34 rhino's in het park. Allemaal afstammelingen van eerst vier en later nog twee ingevlogen exemplaren vanuit Zuid Afrika en Kenia. Binnenkort worden en een aantal nieuwe toegevoegd om te garanderen dat er voldoende verse genen ingebracht worden. 

Wij verblijven op de camping van de Rangers die de rhino's dag en nacht volgen en bijhouden wanneer ze paren en welke familiebanden er gevormd worden. Dat wordt allemaal precies bijgehouden. Rond de kleine camping is een enorm hek geplaatst van dikke stalen buizen. Deze moet ons beschermen tegen de neushoorn. Als we terugkeren van een simpele maaltijd in het kleine restaurantje moeten we wachten tot een Ranger ons begeleidt naar de camping. Er kan immers een neushoorn op ons pad staan! De Ranger schijnt met zijn zware zaklamp constant links en rechts alsof er uit elke hoek gevaar dreigt. Volledig volgens protocol. Een smal maar dik stalen toegangspoort geeft toegang tot onze veilige slaapplek. Het voelt alsof je een gevangenis binnengaat wanneer je het hek met veel lawaai achter je gesloten hoort worden. 

Wij zijn de volgende ochtend met leerling-Ranger Patrick het gebied in geweest. Gewoon lopend. Na een ruim half uur door de bush gestruind te hebben kwamen we bij het eerste rhino-groepje van drie. Ook weer op een kleine afstand van misschien 10 tot 15 meter! Zeer indrukwekkend! Zo groot! Nu snap je ook waarom het zware stalen hek rondom de camping nodig is. 

Ook een tweede 'close encounter' volgde snel met een moeder en haar kind. Onze Patrick vertelde dat je niet kunt zien wanneer een rino zwanger is, ze blijven even zwaar en dik als normaal, maar dat je met zekerheid kon zeggen dat een vrouwtje succesvol bevrucht was 'when the male rino had mated at least 45 to 60 minutes with the female rino'. Misschien hebben die Chinezen toch gelijk?!

Het park heeft als bijna enige inkomsten het geld dat de bezoekende toeristen inbrengen. Er komen bijna twintigduizend mensen, lees; blanke toeristen, per jaar op bezoek. Een mooie tussenstop voor lunch en een korte rhino track onderweg van Kampala naar Murchison falls. 

Alweer een heerlijke safe-haven voor de toerist die 'Uganda wil leren kennen'.....Sic.