Alleen reizen (2).

Alleen reizen  (2).

Mijn laatste blog. Ik zit in het vliegtuig naar huis ingeklemd tussen twee veel te dikke norse kerels. Ze slapen al. Het is vier uur 's-nachts. Zal een lekkere reis worden de komende 8 uur!

Ik zal vertellen over de laatste dagen. 

Delhi. Op 15 augustus vieren de Indiërs dit jaar de 72ste verjaardag van de onafhankelijkheid. Nu de gelegenheid zich voordeed dacht ik; dat wil ik meemaken!

Toevallig was ook de Indiase Nederlandse in Delhi op de terugreis van Tamil Nadu naar huis (?) - (waarom dit vraagteken er staat zal ik uitleggen). We hebben afgesproken de laatste twee dagen samen in Delhi door te brengen en de feestelijkheden mee te maken.

Ze was tijdens de afgelopen anderhalve week dat ze bij haar familie in Tamil Nadu was geweest niet veel wijzer geworden. Ze weet bijvoorbeeld niet zeker of haar verjaardag wel echt haar geboortedatum is. Ze wilde graag haar geboortebewijs proberen te achterhalen. Dat bleek echter niet mogelijk. Ze had ook nog eens de pech dat een belangrijke minister was overleden uit de staat Tamil Nadu waardoor er twee dagen van rouw werd afgekondigd en alle winkels en overheidsgebouwen werden gesloten. Al pratende met haar begreep ik steeds beter hoe moeilijk het is als je de meest basale dingen van je leven als geadopteerd kind niet weet. Ook vertelde ze dat ze door haar biologische ouders een andere tweede naam heeft meegekregen dan in haar Nederlandse paspoort staat. Wel heeft ze haar biologische moeder weer ontmoet. Opnieuw was dat voor haar een emotionele confrontatie met haar wortels. 

Door haar verhalen ben ik veel beter gaan begrijpen wat adoptie voor kinderen betekent. Als je haar ziet lopen in de straten van Delhi, zie je gewoon een Indiase en zou je niet denken dat ze een baan als jurist heeft in Nederland. Ze voelt zich hier ook echt Indiase. Als ze terug gaat naar haar familie in Nederland (thuis?) voelt ze zich schuldig dat ze haar familie in India achterlaat in veel moeilijkere omstandigheden. 'Waarom mag ik wel in deze welvaart leven en zij niet?'  'Het liefst zou ik in India werk vinden bij een NGO of zo', zegt ze. 

Vraag blijft; is ze een Nederlandse die geboren is in India of is ze een Indiase die opgevoed is in Nederland? Ze moet niet kiezen denk ik, maar proberen beiden te integreren in haar leven.

Je snapt, boeiende en emotionele gesprekken.

Op de onafhankelijksdag hebben we enorm genoten. Bij het Rode fort waren alle ceremoniën alleen voor genodigden. Dat waren wij niet. Dus lieten we ons per fietsriksja naar India Gate brengen. India Gate is de Arc de triomf van Delhi. Met het eeuwige vuur voor de gevallen soldaten tijdens het koloniale bewind. Dus ook voor de Indiërs die in het Engelse leger hebben meegevochten tegen het fascisme. Vreemd om te zien dat hier de onafhankelijkheid door de Indiërs werd gevierd. Rondom de Arc was een groot park. Daar was het vol met gezinnen en jongeren die feest vierden. Het deed me denken aan de sfeer in het Vondelpark. Jongens die op de fontein klommen en kletsnat aan het dollen waren, kinderen die in kleine elektrische autootjes rondreden, meisjes die de Indiase vlag op je wangen wilden schilderen voor 50 rupi, allerlei mannetjes die eten of chai verkochten, gezinnen die zaten te picknicken en wij, die als een voor Indiase begrippen vreemd koppel daar doorheen wandelden. Je zag ze denken; 'hoe zit dat?' Zij; donker, klein en duidelijk Indiaas en hij; westerling groot en blank. 

Ook wij kregen natuurlijk een vlaggetje op de wang. Iedereen moest lachen en wilde met mij (groot en blank) een selfie maken.

Aan het einde van de dag vlak voor zonsondergang wilden we nog de Moskee van Delhi bezoeken, maar we kwamen net aan toen het gebed begon en mochten er dus niet meer in. Wel werden we getroffen door de honderden vliegers die in de lucht te zien waren. Ik moest direct weer denken aan het boek De Vliegeraar. Hier zag je dat het vliegeren door kinderen een onderdeel van de jeugdcultuur is. Honderden kinderen boven op alle daken met een enorme inzet aan het sjorren aan de touwen. Soms wel 300 meter boven de stad. Prachtig!

Zo'n reis door India confronteert je met allerlei zaken; van de mooiste momenten in contact met de Indiërs bij de Gouden tempel in Amritsar tot de pure armoede die je ziet bij de riksja rijders en de kinderen die er op uit gestuurd worden om te bedelen. Van het plezier van drie Engelse meiden die de 'thrill' van het reizen ervaren tot het verdriet van een geadopteerde Indiase die niet weet waar ze 'thuis' is. 

Dat brengt me terug bij de vraag waarom ik eigenlijk alleen ben gaan reizen. In een vorige blog kon ik nog geen antwoord formuleren. Weet ik het nu wel? 

Heb ik wel 'alleen' gereisd? Ik heb uitgerekend dat ik niet meer dan 5 dagen echt alleen ben geweest. Is dat dan alleen reizen?

Ik heb me in de afgelopen weken nooit alleen gevoeld. Maar ik heb wel enorm veel andere dingen gevoeld. Spanning om wat komen ging aan het begin van de reis, de slappe lach om de tuk-tuk chauffeur die de weg niet kent, medelijden met de peuter die moet opgroeien op straat, vermoeidheid tijdens de trek in Leh, gedeeld verdriet over de moeilijke relatie van Bill met zijn zoon, een gevoel van leeftijdloosheid als ik merk dat in gewoon geaccepteerd wordt als lid van het youth hostel in Udaipur, gelatenheid als het anders loopt dan gepland, trots als ik kan vertellen over mijn zoons en de reisverhalen die we als gezin hebben gemaakt, onbegrip als je geconfronteerd wordt met de ongelijkheid die er is in de wereld, boosheid als je ziet hoe met dieren wordt omgegaan, ontroering bij het zien van de sterke familiebanden bij de Indiërs en de trots op hun land, de verbondenheid en warmte als iemand je in vertrouwen neemt en haar levensverhaal met je deelt, schoonheid van de prachtige paleizen en de vrouwen in Rajasthan,maar bovenal de liefde voor het reizen zelf.

Waarom ik alleen reis is misschien de verkeerde vraag. 

Reizen is tijdloos en de reiziger leeftijdloos. 

Je bent op reis om te voelen. Te ervaren. Te leven!

Je bent nooit alleen als je een reiziger bent.