Rondleiding

10 augustus 2019 - Mabira forest, Oeganda

Rondleiding

We wilden de vlinders en de apen zien. Want in de reisgids stond dat in Mabira forest een heel speciale zeldzame apensoort was te vinden; de Grey-cheecked mangabey.

Verder vermeld de gids; 'The excellent network of foresttrails that emanates from the visitors' centre can be explored unaccompanied, but you'll benefit greatly from taking a guide.' En...'the visitors' centre is clearly signposted.'

Dus wij na het ontbijt op zoek naar het visitors' centre.

Eerst nog even naar de ATM om 1 miljoen Ugandese shilling (250,- euro) uit de automaat te trekken. Want bij onze luxe lodge konden we alleen cash betalen. 

Via Maps-me konden we de route duidelijk op de kaart vinden. Vanaf de doorgaande weg een klein stukje over een modderig pad het bos in. We konden een pad vinden tussen een aantal kleine bouwvallige hutjes en winkeltjes door dieper de jungle in. Een bord waarop het visitors' centre stond aangegeven echter niet.

We volgden de onverhard weg een tijdje, veel verder dan Maps-me aangaf. We reden door de veldjes met aardappels, bananen en andere groente totdat we er zeker van waren dat we te ver waren afgedwaald van de hoofdweg en dat we het visitors' centre hier nooit meer zouden vinden. Omkeren dus.

Bijna terug bij de weg zag ik opeens tussen de bomen een oud bord staan met daarop ergens verstopt de tekst 'toerist office'. Zou dat het zijn?

Wij volgden de wat vage pijl linksaf een nog modderiger en smaller paadje in. En ja hoor; na een paar minuten kwamen we op een grote parkeerplaats die rondom was vrijgemaakt van begroeiing en een nooit afgebouwd groot gebouw, waar het dak nog van moest worden geplaatst. Daarnaast stond een klein houten bouwval. Het visitors' centre. We hadden het gevonden. De parkeerplaats gaf ruimte aan meer dan 50 auto's. Wij waren de enige. We parkeerden en nog voor we de auto hadden kunnen afsluiten kwam er al een jongeman vanuit het hutje naar ons toegelopen en verwelkomde ons hartelijk! 'Welcome at Mabira forest visitors' centre!' We waren dus goed! De jongeman droeg een nette broek met schoenen zonder enig profiel, waar ik goed mee op kantoor zou kunnen verschijnen. 'Can we do a guided walk?' vroegen we.  'Yes of course' zei hij vriendelijk. 'We have read that there are specific rare monkeys in the forest. Can we expect to see them?' Hij keek een beetje moeilijk. 'It in nature.... you know. Sometimes yes, sometimes no.' 'And butterflies?' vroeg Miriam, 'this forest is famous for its butteflies!' 'Weer keek hij moeilijk... 'yes, yes depends on the time of day and conditions'. 'When rain no butterflies' Hij hield dus de nodige slagen om de arm.

Hoe dan ook we moesten eerst registreren en betalen. Dus wij met hem mee naar het bouwval. Het was een puinhoop binnen. Er stonden wel 100 plastic stoeltjes opgestapeld onder een oud kapot plastic doek.  Tweederde van de ruimte werd ingenomen door troep. Op het bureautje dat de andere eenderde van de ruimte afbakende was het een grote rommel. Een oud stoeltje voor de visitors werd mij aangeboden; ' sit down'. Toen ik eenmaal zat zag ik boven in de hoek van de kleine ruimte in het donker iets bewegen. Het bleken 12 of meer vleermuizen te zijn. Ze hingen aan de balken van het plafond en zes op een rijtje aan een draad die als een waslijntje aan het dak was bevestigd. De jongeman was niet alleen manager van het visitors' centre, maar tevens onze gids. Miriam moest nog even plassen. 'Is there a bathroom?' vroeg ze. Onze gids wuifde even met zijn hand. Hij bedoelde; ja hoor, ga maar even ergens het bos in, ruimte genoeg! 

We begonnen aan onze wandeling. Nog voor we echter de parkeerplaats waren afgelopen moesten we stoppen en ondergingen we de formele welkomswoorden die onze gids in de opleiding uit zijn hoofd had moeten leren. In slecht te verstaan engels raffelde hij zijn welkomst-tekst af. Het Forest was uniek en door de regering voor het nageslacht behouden. Alle mensen die er in de vorige eeuw waren komen wonen zijn verdreven om er een nationaal park van te maken. Bomen zijn opnieuw ingepland en het forest is rijk aan bijzondere flora en fauna. Of iets van die strekking. Hij was 'very honored to welcome us and to be able to guide us'.

Toen zijn formele welkomstwoorden waren uitgesproken konden we eindelijk op pad. Het zou een tocht worden van ongeveer anderhalf uur. Op zijn kantoorschoeisel kon hij ons makkelijk de weg wijzen. Het was een makkelijk te belopen pad. Eindelijk kwam hij een beetje los en week hij af van het officiële protocol. Hij had aan de universiteit 'toerist management' gestudeerd en deed niet alleen dit, maar ook andere  zaken zoals chauffeuren bij Murchison falls. Hij was 28 jaar. Er vlogen enkele vlinders voorbij, maar die kregen van onze gids geen aandacht. Hij was op zoek naar de apen; dat was zijn missie. En ja hoor, al snel zagen we de Rood staart aap door de bomen springen. Onze gids leidde ons van het pad af de bush in want hij had een voorgevoel dat de andere zeldzame apensoort niet ver weg kon zijn. En ja hoor, binnen drie minuten konden we ook de zeldzame Grey-cheecked mangabey bewonderen, hoog boven ons in de boomtoppen. Binnen een half uur waren we eigenlijk klaar. Uit een gevoel van schuldbewustzijn liepen de gids nog snel het geplande rondje door de bush uit. We zagen nog een enorme duizendpoot, and that was it.

Aan het eind kregen we de formeel ingestudeerde slotwoorden toegesproken toen we weer terug waren op de nog steeds verlaten enorme parkeerplaats. Hoe dankbaar hij was, hoe eervol om ons te mogen begeleiden, etc, etc. Weer in onverstaanbaar engels, veel te vlug en van a tot z opgedreund als ware het een notaris die genoodzaakt is de akte voor te lezen terwijl iedereen al weet wat er in staat.

Hoe dan ook........Missie geslaagd!

5 Reacties

  1. Chris:
    10 augustus 2019
    Toffe trip. Komt er nog een eind aan of blijven jullie daar? Genoeg te beleven!
  2. Nel:
    11 augustus 2019
    Ha..ha..ha..
    Een ding is zeker op deze reis ' je weet nooit wat je te wachten staat.'
  3. Renee B.:
    17 augustus 2019
    Dear mr Lokus,
    Bedankt voor het meegenieten van jullie belevenissen. Prachtig beschreven.
  4. Norbert:
    23 augustus 2019
    😳 bij mij duurt ‘mens hour’ niet zo lang dat ik al deze tekst kan inkloppen. Maar . . eens met de andere reacties. Genieten van simpele acties en natuur
  5. Daniel:
    24 augustus 2019
    Wat een gave verhalen. Je had vroeger denk ik altijd wel een 9 of een 10 voor opstellen schrijven. Prachtig om te lezen, ben vaak genoeg in de lach geschoten en wat hebben jullie veel meegemaakt. Heel gaaf! En de foto's ook superstrak!