De Italiaan

De Italiaan

Het hostel in Udaipur is een typisch backpackers hostel. Ze kunnen 60 mensen ontvangen. Stapelbedden in grote ruimtes waar de, over het algemeen jonge, toeristen er een enorme bende van maken. Overal liggen kleren, rugzakken, boeken, ondergoed, en schoenen. Een geur van zweet en een warm drukkende kruiden melange uit de keuken die nooit sluit vermengden zich. Per kamer slapen er 20 backpackers. 

Daarnaast heeft het hostel een Queens suite en een Kings suite. Ik slaap alleen in de Kings suite! Dat feit alleen al geeft me in het Hostel een bepaalde status. Daarbij komt natuurlijk dat ik ruim 30 jaar ouder ben dan de gemiddelde bezoeker. Dus ik val wel op, en....ik werk goed aan mijn imago van de rijke ervaren reiziger. Het hostel heeft een rooftop restaurant waar alle gasten samen komen. Erg gezellig. Alle reisverhalen worden uitgewisseld. De een nog indrukwekkender dan de ander. Ik kan natuurlijk overal over mee praten; gereisd in Azië, Afrika, Zuid Amerika..... Werkt enorm goed om mijn imago als ervaren reiziger nog verder te versterken! Wat voel ik me goed! 

Sommige jongere gasten zie je wel naar me kijken, maar durven het gesprek niet aan. Ach ja, met een vent die ouder is dan je vader is het soms moeilijk de juiste toon te vinden als je 20 bent. Maar vandaag zijn er drie meiden van begin 20 uit Jersey Engeland. Ze vinden me interessant en we zijn al snel in gesprek over allerlei zaken. De ene is chemisch analist, de ander in opleiding tot arts en de derde een consultant in een of andere sector. De chemisch analist is de stoerste. Ze heeft brede schouders en brede heupen, draagt aan elke vinger een ring en ook om haar enkels en tenen zijn kettinkjes gedraaid. Ik schat in dat ze ook wel ergens een tattoo zal hebben. Ze is al drie maanden op reis en haar vriendinnen hebben zich net bij haar aangesloten. 

We kletsen de hele avond genietend van de ondergaande zon die je prachtig kunt zien vanaf het restaurant. 

Natuurlijk komt ook de vraag aan de orde wat het plan is voor morgen. Het hostel biedt een excursie mogelijkheid naar een aantal bezienswaardigheden. We besluiten om ons aan te melden voor de excursie.

De volgende ochtend blijkt dat er naast de drie Engelse dames en ik zich nog een Indiase jongen van rond de 30 uit Mumbai had aangemeld en een Italiaan van eind 20 schat ik. 

Het zou de slechtste excursie ooit worden! 

Er waren voor ons zessen twee tuk-tuks geregeld. De dames doken in de ene en ik kwam met de Indiase jongen en de Italiaan in de andere terecht. De Italiaan had een beschrijving van de dagplanning bij zich. De host van het hostel had het voor hem gedetailleerd uitgeschreven. De tuk-tuk kwam in eerste instantie nauwelijks voorruit in de smalle straatjes van de oude stad.  Maar na twintig minuten reed het redelijk door. De chauffeur stopte bij de eerste attractie. Langs de weg was een verhoging met daarop een aantal kapotte fitness toestellen. We keken om ons heen in de verwachting ergens een mooi gebouw te zien of een hek met 'entrance', of zo iets. Dus we vroegen; where should we go? Hij keek ons vragend aan en wobbelde met zijn hoofd. 'Here' zei hij en hij wees naar de verhoging vanwaaruit je een goed uitzicht had over het meer dat we net gepasseerd waren. Nu begrepen we het; het meer was de attractie. De meiden kregen een beetje de slappe lach en we hebben ons een klein half uurtje vermaakt met de fitness toestellen. De Indiase jongen was vooral in mij geïnteresseerd en vroeg mij van alles; over mijn werk, mijn hobby's, gezin, Nederland en hockey. De Italiaan praatte uit beleefdheid mee, maar je merkte dat hij moeite had met het engels. Hij wilde graag verder, dus we gingen op weg naar de tweede attractie. 

Animal aid. Een echtpaar uit de US had acht jaar geleden een gehandicapte hond in huis genomen. Hun initiatief was nu uitgegroeid tot een organisatie van 60 vrijwilligers, een aantal dierenartsen en een dieren ambulance. Ze verzorgden meer dan 500 dieren die in Udraipur gewond waren geraakt of ziek waren. Ezels, koeien, kippen, varkens en vooral veel, erg veel honden. Sommigen waren aan hun achterpoten verlamd en liepen met de kont in een tuigje op twee wieltjes. Een koddig gezicht.

We werden rondgeleid door een meisje uit Israel die er al 5 jaar werkte en elk dier bij naam kende. De engelse meiden waren onhandig met de dieren en toen een jong kalfje kopstootjes ging geven aan de stoere Engelse wist zie niet hoe snel ze weg moesten komen. Weer hadden we de grootste pret. We, dat waren in dit geval de Engelse meiden en ik. De Italiaan keek op zijn dagplanning. We moesten weer verder! 

Attractie nr drie was ..... een meer. In dit geval was er een soort promenade gemaakt met twee romantische nisjes waar je kon gaan zitten om van het meer te genieten. Toen we er 10 minuten hadden gezeten en het meer volledig in ons hadden opgenomen kwamen tot de slotsom dat we nodig wat moesten eten. De Italiaan echter was het daar niet mee eens. Volgens het schema moesten we voor 17.30 bij de ingang van het paleis zijn anders mocht je niet meer naar binnen. Het paleis was het ultieme doel van de excursie. Bovenop een heuveltop gelegen had je prachtig uitzicht op...........de rondom liggende meren. De zonsondergang zou adembenemend zijn, volgens de host van het hostel!

Maar de dames en ik hielden voet bij stuk. Eerst eten.

Dus we gaven de tuk-tuk chauffeurs de opdracht om naar het dichtstbijzijnde restaurant te rijden. De Italiaan bestelde alleen een kop koffie. Wij bestelden bier en uitgebreid eten. De jongen uit Mumbai gaf ons allerlei adviezen over wat wel en niet te eten en het was duidelijk dat hij wel raad wist met een paar biertjes. 'You smoke hasjies?' Of we ook hash rookten? Zeker ik als Hollander zou toch wel roken?!

We hadden het steeds beter naar ons zin. Het was gezellig en de stoere Engelse kwam echt los. Ik moest vanuit mijn visie vertellen wat voor karakters de dames hadden en voorspellingen doen over hun carrières en liefdeslevens. Lachen dus!

Ik was de held! 

De Italiaan had nog maar twee slokken van zijn koffie op toen hij zei dat hij graag door wilde want de tijd begon te dringen. Het paleis mochten we niet missen. Wij hadden echter inmiddels zo weinig vertrouwen meer in de hele excursie dat het paleis ons gestolen kon worden. Wij wilden eten!

Het duurde nogal lang dus gaf de een na de ander nog een rondje bier weg.

De breed geschouderde engelse had het uitstekend naar haar zin. 

De Italiaan riep een tuk-tuk chauffeur en vroeg of hij alleen verder kon. Wij vonden alles best. Wij zouden wel met zijn vijven met de andere tuk-tuk terugkeren naar de basis. 

We hebben nog ruim anderhalf uur in het restaurant gezeten. Inderdaad bleek de toegang tot het paleis gesloten. Nu zat de Italiaan in zijn eentje boven op de heuvel af te wachten to de zon onder zou gaan.

Wij gingen in een overvolle tuk-tuk terug naar ons hostel. 

Vanaf het rooftop restaurant konden we het paleis in de verte zien liggen. De zon was nergens te zien want inmiddels was het bewolkt geworden. 

Wij konden niet anders dan enorm medelijden met onze Italiaanse vriend hebben. En lachen natuurlijk. Daar zat hij nu in zijn eentje. Helemaal volgens het dagprogramma te wachten op een zonsondergang die nooit zou komen. 

Misschien is dit wel het verschil tussen de toerist die van alles wil zien en de reiziger die van alles wil beleven.

Onze Italiaan zal moeite hebben om van India te genieten, want geen enkel schema of dagplan komt uit in dit mooie, maar onvoorspelbare land.

We hebben hem nooit meer gezien. 

In Ladakh had ik al een mooie spreuk gezien; the Indian expert expects the unexpected. 

In het hindoeïsme, de belangrijkste religie in India, moet je leren om je ego minder centraal te stellen. Met enige schaamte moest ik echter bekennen dat mijn ego na deze dag in India wel een flinke boost heeft gekregen. Zoveel aandacht.