Alleen reizen.

Alleen reizen.

Natuurlijk vraag je je af hoe het is om alleen te reizen. Wat verzin je als oude vent om een maand alleen op pad te gaan? Wat trekt je daar aan? Is het omdat je wil bewijzen dat je zo oud nog niet bent? Is het de ouderdom vooruit willen schuiven? Of heb je na zoveel jaren eindelijk de moed opgepakt om iets te doen dat je eigenlijk al veel eerder had willen, of misschien wel moeten, doen? Waarschijnlijk zijn alle genoemde overwegingen een beetje waar. Spannend is het wel. Een maand! Alleen!

Ik ben net 10 dagen in India en heb nu al geleerd dat wanneer je alléén reist er een reden moet zijn. Als je alleen bent blijk je opeens een soort magneet te zijn voor andere 'eenzame' reizigers. Het begon al de eerste dag.

Ik had net twee uur geslapen op mijn kamer na aankomst in Leh om aan de hoogte te wennen. Ik had honger en ging naar de binnenruimte van het hotel, noem het tuin, waar allerlei ladakhi op oude stoffige slippertjes de gasten bedienen. Chapatti, chicken curry, veg nudels en vele andere super hete gerechten.

In de hoek was nog een tafeltje vrij. Ik had net besteld toen ik wat te nadrukkelijk werd aangekeken door een man die twee tafeltjes verder zat. Hij zocht contact. 'How are you, arrived today? Where you from?' Ik antwoordde netjes op zijn vragen. Voor ik het wist zat Bill, want zo heette hij, aan mijn tafel. I am from the US...... en voor ik het wist zat ik te luisteren naar een verhaal over de redenen van zijn reis door India. Hij was al maanden onderweg en kon me veel vertellen over de mooie plekken waar hij was geweest. Maar belangrijker voor hem was het om uit te leggen waarom hij alleen op reis was gegaan. Bill vertelde dat hij alles achter zich verbrand had in Washington Seattle. Hij heeft een zwaar autistische zoon die zijn huwelijk zwaar onder druk had gezet, zijn vrouw was weggegaan, zijn vriendin had hem verlaten en hij moest zijn huis verkopen. Hij stond er alleen voor en hij kon niet voor zijn zoon zorgen. 'My life is one shithole'. 

Hij had tijd nodig om alles op een rijtje te zetten en tot het inzicht te komen hoe hij verder moest met zijn zoon en het leven. Hij was van plan maar 1 maand weg te gaan, maar het waren er inmiddels 5 en hij wist nog niet wanneer hij naar huis zou gaan. Ik hoefde een uur lang niets te zeggen alleen zo nu en dan een begrijpend knikje of een simpel 'I understand' als antwoord te geven. Sinds dat gesprek heb ik Bill dagelijks aan de ontbijt, lunch of avondmaaltijd gehad. 'Is it OK if I join you?' Natuurlijk.... wat kan ik anders? 

Dezelfde dag dat ik Bill ontmoette kwam ik in gesprek met een vader die alleen op pad was met zijn zoon. Uit Brabant. Ook in dit geval bleek dat er meer achter het besluit zat om 'alleen' op pad te gaan dan het idee dat als je ouder wordt dingen moet doen die je altijd zou graag had gewild maar nooit de moed had gevonden om het ook werkelijk te doen. Na uitwisseling van beleefdheden bleek al snel dat hij twee zonen had en dat hij beiden beloofd had dat wanneer ze 18 zouden worden hij met ze naar India zou gaan. Nu was het zover. We babbelden nog wat verder. We verbleven in hetzelfde hotel; Mentokling & garden restaurant. Hij wilde dolgraag de Marka trekking gaan doen, maar hij had veel last van de hoogte, voelde zich slecht en was er naar eigen zeggen nog niet klaar voor. De volgende dag hebben we besloten om eerst gezamenlijk het tochtje naar Nubra valley te doen per taxi om nog wat meer dagen te acclimatiseren. Bill ging graag mee. Zo kwam het dat ik al op mijn derde dag in Leh op expeditie ging. Onderweg kwamen de echte verhalen. Vader vertelde dat hij zijn vrouw misschien wel had kunnen overtuigen om mee te gaan op reis, maar dat zij thuis moest blijven omdat hun tweede zoon zwaar autistisch was. Hij zou zo'n reis nooit met zijn tweede zoon kunnen maken. Je voelde het verdriet over dit gemis en de situatie thuis. Wij, als belangstellende medereizigers vroegen hem hoe erg het autisme van zijn jongste zoon was. Uit de antwoorden konden we opmaken dat het uitzichtloos leek. Hij zie dat hij nog altijd hoopt dat er een moment komt, na de pubertijd, dat er een knop omgaat en dat het autisme hanteerbaar zou worden. Hij zei 'vanaf dag 1 wisten we dat er iets mis was; hij huilde enorm alsof hij op een verkeerde planeet was neergezet'. De tranen biggelden over zijn wangen. De reis door India met zijn oudste zoon kreeg daarmee direct een diepere laag. Vader was niet zomaar alleen met zijn zoon op reis.

Maar er was ook nog die Nederlandse vrouw met Indisch uiterlijk.

Op dag twee van mijn verblijf in Leh zat ik even alleen aan tafel. Een kleine zwarte vrouw van rond de 30 ging aan het tafeltje naast me zitten. Ze koos de stoel die het dichtste bij mijn tafel stond. Duidelijk op zoek naar een praatje. Ze keek op haar telefoon en was wat verveeld aan het Appen. 'How is the Wifi' vroeg ik. 'Not very good'. En zo spraken we nog 15 minuten in het Engels over India, reisplannen en de hoogte. Dat doet iedereen in Leh. Pas toen ze vroeg 'where are you from?' bleek dat we beiden uit 'The Netherlands' kwamen. Ze reisde ook alleen. Ze was al vele malen in India op reis geweest. Alleen in India en in India alleen. Waarom dat dan?, vroeg ik. 

Ze vertelde dat ze geboren was in India en op haar vijfde geadopteerd was door een Nederlands gezin. Ze was op zoek naar haar wortels. Haar gegeven Indiase voornaam detoneerde met haar Hollandse achternaam. Ze was duidelijk trots op haar voornaam. In latere gesprekken bleek dat ze op een eerdere reis haar biologische moeder had gevonden. Maar ze wilde meer weten. Ze was en voelde zich een kind van India die een leven had in Nederland. Ze was alleen op reis om haar identiteit te vinden.

Ook zij sloot zich aan bij het gezelschap voor de Nubra valley.

Tijdens deze trip vroeg ik me weer af waarom ik alleen op reis was gegaan. Ik ging me bijna schamen dat ik niet verder kwam dan een grapje over ouderdom en een bucketlist. Ik heb niets om voor te vluchten, ik heb niets te vinden in India dat ik niet thuis zou kunnen vinden, ik heb geen zorgen om achter te laten.

Ik heb alleen maar redenen om thuis te blijven bedacht ik me. Een prachtige vrouw en kinderen om van te houden en die inmiddels volledig zelfstandig zijn!

Wat doe ik dan hier?

Misschien kom ik er nog achter.