Omdat hij er is?

4 augustus 2018 - Leh, India

De meest gelopen trekking vlak bij Leh is de Marka valley trek.

Een route door een prachtig berglandschap met uitzicht op vlakbij liggende 6-duizenders. Je start op dag 1 op 3200 meter hoogte en op de laatste dag passeer je een pas van 5280 meter. Om tenslotte weer af te dalen naar 3500 meter. 

Onderweg zijn er kleine Home stays van lokale boertjes. Je krijgt een matje op de grond, avondeten en de volgende dag een lunch. Deze bestaat uit een reepje chocola, een gekookt ei en een gekookte aardappel met een zakje zout. Ze koken water voor je zodat je voldoende drinken mee kunt nemen.

Wij begonnen met z'n vieren aan de trip. Vader en zoon, de Indiase Nederlandse en ik. Op het einde van de eerste dag troffen we nog een Nederlanders stel. Een student medicijnen en een student data analyse. Vanaf dat moment liepen we met 6 Hollanders de Marka trek. Een bont gezelschap. Vader had zich al maanden voorbereid op de trip. Hij had alle kaarten en websites nauwlettend bestudeerd thuis. De trek zou in 5 dagen met 4 overnachtingen gedaan kunnen worden wist hij. Wij deden het nu in 4 dagen omdat de terugreis weinig ruimte meer bood voor andere varianten. Best pittig dus; dagafstanden van 24 km en hoogte meters tot 800 meter op een dag. En dat bij een vaak brandende zon.

Vader liep bij het beklimmen van een pad omhoog 40 stappen en ruste dan weer even uit. De data student liep juist stoer met twee rugzakken, een op de rug en een op zijn borst; die van zijn vriendin. Hij was oersterk en liep hard, te hard, omhoog.

Regelmatig moesten we riviertjes oversteken en moesten de loopschoenen uit en ingewisseld voor sandalen. Hier en daar waren ingestorte bruggetje waarover we moesten klauteren. Om de 4 tot 5 kilometer was er een Home stay of een 'Parachute restaurant'. Er moet een keer een handig zakenmannetje 30 parachutes van het Indiase leger hebben opgekocht om deze vervolgens in de Marka valley te verkopen aan ambitieuze boertjes die een rustplekje wilde creëren voor de toeristen en een 'chai' aanboden De parachute werd op een paal in het midden vastgeknoopt, met 6 snoeren rondom vastgemaakt en met twee plankjes op een paar stenen had je een restaurant. Zoon of dochter stond langs de route en als er lopers langs kwamen rende ze naar huis om moeder of oudere zus te waarschuwen; ' klanten'!  

Binnen onze groep waren grote verschillen in conditie en ervaring. Voor vader was het op zijn limiet.Maar ook ik had met name op de tweede dag een moeilijke ochtend. Ik had waarschijnlijk te weinig ontbeten bij de eerste Homestay en het was erg warm.  De eerste dag had ik nog als ervaren bergbeklimmer kunnen optreden door de groep door een snelstromende rivier te loodsen. Achteraf bleek dat er ook een weg bovenlangs was die droog en makkelijk naar de eerste Homestay leidde. Nou ja, het was in ieder geval avontuurlijk om door het diepe en snelstromende water te ploeteren. Na 24 kilometer wandelen waren we blij dat we er waren. Nog weinig hoogte meters gemaakt. Maar de tweede dag zoals gezegd was pittig voor mij. Vader en zoon liepen redelijk goed. Vader had in Leh en op onze tocht naar Nubra valley slecht geslapen en zelfs hallucinerende dromen gehad. Was hij wel klaar voor deze uitdaging in de Marka valley? Waarom gaan mensen toch uitdagingen aan die ze vaak op het moment van uitvoering enorm zwaar vinden en dat ze tijdens het lopen constant denken; 'wanneer zijn we bij de Homestay?' Bijzonder dat wanneer je je thuis dingen hebt voorgenomen en alles in detail hebt gepland je op het moment dat het zover is niet kan opgeven. Waarom willen mensen zich zo uitsloven en een inspanning leveren die  eigenlijk op de grens van je vermogen ligt. Bij vader speelde natuurlijk ook dat dit 'nu of nooit' was om met zijn zoon dit avontuur te beleven. Na twee nachten van matige slaap op harde matrasjes op de grond moesten we de derde dag ruim 800 meter stijgen. Dit was een zware maar mooie dag. De besneeuwde toppen van de 6-duizenders om ons heen kwamen steeds dichterbij. Eindelijk bereikten we het tentenkamp dat onder aan de pas lag die we de volgende ochtend moesten trotseren. van 4800 naar 5280 meter. Het tentenkamp lag prachtig en er waren voor het eerst veel lopers; Israeli, Engelsen, Fransen, Slovenia, Belgen en wij natuurlijk. Het eten was goed maar slapen was op die hoogte voor eigenlijk iedereen onmogelijk. De volgende ochtend om 6 uur op en na wat pap gegeten te hebben zijn we gestart met de klim. Op 5000 meter is elke stap een enorme inspanning. Vader was aan  de grens van van zijn mogelijkheden. We hadden de rugzakken al afgegeven aan een mannetje die met een ezel als drager naar boven liep. Langzaam kwamen we vooruit. Zelfs onze data student wilde zijn rugzak graag afgeven. Maar na 2,5 uur kwamen we op de pas aan. Wat een ontlading. Na een half uur foto's te hebben geschoten met de besneeuwde toppen die om ons heen waren zijn we afgedaald. We dachten dat we de tocht volbracht hadden, maar een zwaar stuk zou nog volgen. Bijna tweeduizend meter dalen. Maar het was niet alleen dalen. Daar waar de rivier een kloof moest trotseren moesten wij weer omhoog klimmen om een pad te vinden dat bovenlangs de rivier liep. Het was nu dus steeds weer dalen, klimmen, dalen.....

Op een gegeven moment zat iedereen er goed doorheen. De Indiase Nederlandse was op een gegeven moment zo moe dat ze niet meer de moeite nam om bij rivierstroompjes van steen tot steen te springen. Ze stapte gewoon dwars door de rivier. Daardoor werden haar bergschoenen doorweekt. Daarop kon ze niet verder lopen. Dus ze moest verder op haar sandalen. Bij elke korte klim wachte ze tot wij boven waren. Vervolgens nam ze een soort alles of niets poging en rende ze bijna naar boven. ' Zo langzaam naar boven lopen trek ik niet, ik moet in een ruk snel naar boven anders begeef ik het' zei ze. Andere lopers dachten vast dat ze onze gids was, want die lopen ook op sandalen en ze was duidelijk een Indiase en geen Nederlander.

We vorderden uiteindelijk langzaam. Wanneer kwamen we eindelijk aan bij het punt waar we een taxi konden vinden terug naar Leh.? Het duurde lang, te lang.  Wat waren we blij toen we eindelijk bij de taxistandplaats aankwamen en we zagen dat onze taxi netjes op ons stond te wachten. Wat een opluchting! 

Waarom, vraag je je af, doen mensen zich zo'n inspanning aan? Ik weet het niet. Om de volgende generatie iets mee te geven van de natuur en de menselijke mogelijkheden? Om jezelf te bewijzen dat je het nog steeds aankan? Omdat we thuis op de bank een totaal ander beeld hebben van zo'n trek dan het in werkelijkheid van je vraagt? Om je grenzen te zoeken?

Bergsporters geven altijd als antwoord op de vraag waarom ze zo nodig die of die berg moeten beklimmen; 'omdat hij er is'.

Ik weet het niet. Ik heb onderweg wel gedacht; dit is mijn laatste grote bergsport prestatie. Geen toppen meer, geen Inkatrail meer en geen Hymalaya uitdagingen meer. Maar ja, als ik thuis weer op de bank zit....................

Foto’s

2 Reacties

  1. Miriam:
    5 augustus 2018
    Mooi verslag, veel overwegingen. Op naar de volgende....... uitdaging....?
  2. Marja van Essen:
    22 augustus 2018
    Wauw, wat n beproeving.